Nationaal Duits kostuum

Nationaal Duits kostuum is gemakkelijk te herkennen. Zijn silhouet en vorm zijn erg populair in de wereld, dankzij Duitse festivals. Er zijn veel nationale outfits die synoniem zijn met hun cultuur en natie. Of het nu Japanse kimono of Russische kokoshnik, Indiase sari of Schotse plaidrokken betreft. Duitsland is in dit geval geen uitzondering. Dus de nationale kleding weerspiegelt de cultuur van het hele land en is doordrenkt met onderscheidende kenmerken.

De geschiedenis van het Duitse nationale kostuum heeft zeer oude wortels. De eerste kolonisten op het Duitse grondgebied hadden geen nationale kleding als zodanig - ze droegen wat de natuur hen kon geven, voornamelijk waren het dierenhuiden en kaftans gemaakt door hun bont. Kleding had in die tijd een functionele component in plaats van esthetiek. Zodoende konden mensen opwarmen en hun lichaam beschermen.

Toen leenden de voorouders van de moderne Duitsers hun kostuums van de Romeinen, omdat ze werden geconfronteerd met het feit dat in de veroverde Romeinse gebieden de Duitsers ook de inheemse bevolking ontmoetten, die al hun eigen nationale kleding hadden.

In het midden van de 16e eeuw, tijdens de Reformatie, vond een belangrijke mijlpaal in de ontwikkeling van de nationale Duitse kledij plaats. Er werden linnen en wollen stoffen gebruikt. Elke regio had zijn eigen karakteristieke kenmerken van het kostuum. Commoners konden de luxe outfits die door bohemiens werden gedragen niet betalen. De wet stond hen toe om alleen grijze en bruine tinten kleding te dragen. Genaaid gewone kleding van grof en goedkoop textiel.

Volgens de nationale kant van een persoon, zou men veel kunnen leren over zijn positie in de maatschappij, status en type activiteit, beroep en woonplaats.

De vrouwelijke tegenhanger van een Duitse outfit bestond uit een corsage of een sweatshirt, een gebreide rok. Rokken waren meerlagig en van verschillende lengte. In de 19e en 20e eeuw droegen Beierse vrouwen lange jurken in plaats van rokken. In die tijd beschikte de vrouwelijke bevolking over een bepaald assortiment hoeden. Sjaals, strohoeden en petten. Sjaals waren op verschillende manieren gebonden.

Tot op heden zijn er twee van de helderste nationale types Duitse kleding. Dit is tahten en dirndl. Tahten is universeel voor elk geslacht. Dirndl hoort exclusief bij het vrouwtje. Dit is een outfit bestaande uit een bh, een donzige blouse, een korset of een gilet, een rok met meerdere lagen of een zomerjurk met een schort of bont versierd met borduurwerk, linten of kant, schort.

De eigenaardigheden van het Duitse nationale kostuum werden sterk beïnvloed door de geografische kenmerken van het gebied. Het grondgebied waarop de grenzen van Duitsland liggen, bevindt zich in een vrij warm klimaat. Het landschap van Duitsland is gemengd. Linnen stof heerste in gewoon terrein in kostuums. De bewoners van het bergachtige gebied kwamen het vaakst een dikke doek tegen. In de uitlopers, waar het klimaat redelijk droog was, hadden schoenen die de voorkeur hadden de voorkeur van stro of haver. Aan de kusten, vanwege wetlands en frequente regens, werden mensen gedwongen om leren schoenen of klompen te dragen.

Naast klimatologische factoren, beïnvloedden mode en historische gebeurtenissen de nationale Duitse klederdracht. Het uiterlijk van het kostuum werd beïnvloed door het nationale karakter van de Duitsers.

Meestal waren kostuums lichte of grijze kleuren. Heel vaak zijn er outfits van bruine tinten. Voor feestdagen en op zondag gebruikte kleding van blauw of blauw. Tijdens vakanties werkten de boeren niet en deden ze speciale outfits van blauwe tinten op.De kleding van rijke burgers onderscheidde zich door elegantie en plechtigheid van de kostuums van gewone mensen. Zelden, maar er waren rode en groene kleuren.

Kostuumpatronen werden gedomineerd door natuurlijke, vooral bloemen, motieven en nationale symbolen. Bovendien kunnen onderscheidende symbolen van het gebied, de heraldiek, orden en emblemen worden genaaid.

Eenvoudige boeren droegen meestal grof en goedkoop weefsel. De meest gebruikte materialen voor het naaien van Duitse klederdracht waren vlas, wollen stoffen en leer. Als supplement kan kantstof worden gebruikt. Sommige kostuums werden genaaid uit de loden. Dit is een warme, ondoordringbare wollen stof. Rijke mensen konden dure stoffen zoals zijde veroorloven.

De snit van een Duitse pak gratis en volume. De mouwarm is groot, de mouw zelf is breed. Jurken hadden niet al te zorgvuldige zorg nodig. De kostuums hebben hun vorm goed behouden. De onderscheidende kenmerken van de snede kunnen worden geïdentificeerd betrouwbaarheid en bruikbaarheid, typisch voor het Duitse volk. De outfits hadden dichtgeknoopte knoppen en zeer getrimde vormen.

De hoofden waren bedekt met een gebreide muts, die onder het haar was vastgemaakt. Kleurrijke ornamenten en linten waren onderscheidende accessoires van de adel. Hoeden, vaak miniatuur, kunnen worden versierd met veren. Verschillende sjaals werden gebruikt. Linten en kleine ornamenten werden op de hals gelegd. Sommige ornamenten hebben nationale symbolen. De kostuums werden aangevuld met tekens of wapenschilden, die naast het behoren tot een bepaald grondgebied gaven.

Geknikte schoenen completeerden het kostuum.

De schoenen bestonden voornamelijk uit lage schoenen, zonder hakken, met een klein platform (vergelijkbaar met moderne mannen). Trek schoenen met gebreide kousen in wit of blauw aan. De schoenen waren gemaakt van hout of stro, soms met lederupplementen. Er zijn enkele modellen die op moderne Tsjechen lijken.

Het nationale kostuum heet Trachten. Deze naam vertaalt zich als 'slijtage'. Dit is een universele naam voor zowel dames- als herenpakken. Met name dameskleding kan ook Dindrl worden genoemd. Zoals de meeste nationale kostuums, is Duits onderverdeeld in vrouwelijk en mannelijk, casual en feestelijk. De kostuums werden verdeeld in winter- en zomerperioden.

Er is ook een nationale outfit voor kinderen.

Het Duitse nationale kostuum voor vrouwen heette Dirndl. Aanvankelijk werd hij beschouwd als een dienend kostuum. Toen werd de naam universeel voor alle dameskleding. Het kostuum bestond uit een witte blouse. Voor festivals en zondagen was er een versie met een wijde mouw. Het omvatte een pak en een zomerjurk bestaande uit een korset met ritsen of veterschoenen en een rok met veel plooien. De jurk werd aangevuld met een schort van fel weefsel.

Het schort genaaid onder de rok en had veel plooien. De schorten waren gestreept, effen of geborduurd. Door schort en Bantu gebonden aan het kan worden bepaald. Ik zou ook willen opmerken dat van groot belang was waar de schortboog gebonden was. Weduwen bonden hem in het midden, ongehuwd - links en getrouwd - aan de rechterkant. Het nationale dameskostuum bestaat ook uit vesten, corsages, jassen en mantels. Meer zomerse opties waren jurken met mouwen. En leggings met laarzen met een vrij dikke zool werden op hun voeten gelegd.

Kinderen waren vaak gekleed in nationale kledij. Het kostuum voor de jongen bestond uit een rijbroek met bretels, overhemden met een vest en schoenen. De toevoeging was een hoed met een adelaarsveer. Kleding voor meisjes herhaalde outfits volwassen vrouwen. Het kostuum bestond uit een zomerjurk of een jurk, een rok met een vest, een shirt en een schort. Jurk kleuren kwamen overeen met de kleuren van volwassenen.

Het nationale herenpak bestaat uit een vest, een jas of een jas en een broek. Broeken worden vaak vervangen door een leren broek. De broek was in de regel breed en had een korte lengte.Samen met de broek droegen lage kousen van licht, meestal blauwe tinten. Broek had een flap aan de voorkant, vastgemaakt met twee knopen. Karma werd vaak op de broek genaaid om een ​​jachtmes te dragen. Bretels waren geen verplicht element van kleding, maar heel gewoon. Soms werden de bretels vervangen door een gewone riem. Onderbroek verzameld met de hulp van gewone veters met kwastjes. Populair was de broek. De vacht had meestal een dubbele rij knopen.

De lengte van de jas bij mannen kon vertellen over zijn burgerlijke staat.

Er werd veel aandacht besteed aan hoeden. Vaak was het gebruikelijk om hoeden van groen te dragen met een veren eraan vast. De das was vaak aan het pak bevestigd.

Bruiloftskledij had altijd een plechtig karakter. De bruiloft was meestal een nationaal kostuum, versierd met borduurwerk. Het zou een strikte reeks van lichte kleuren kunnen zijn die de figuur benadrukte. Naast de jurk was er een boeket bloemen, die volgens de traditie na de bruiloft werden bewaard voor het geheugen.

De traditionele kleding van de kolonisten bij vrouwen bestond uit een wit overhemd en een blauwe rok. Een schortschort en een geregen lijfje en pet werden hierboven gedragen. De mannelijke versie van het pak bestond uit een wit shirt met kragen, een vest, een korte broek en een jas. Schoenen of buckled boots werden meestal op de voeten gedragen. Het hoofdhoofddeksel was een zwarte hoed of hoed met brede rand.

In de moderne wereld wordt het nationale Duitse kostuum nog steeds dagelijks gedragen door inwoners van Beieren. Daar wordt het beschouwd als een zeer prestigieuze indicator van goede smaak. Nationale kledij is vrij duur, dus jurken worden met grote waardigheid gedragen. Het moderne kostuum is exclusief gemaakt van natuurlijke stoffen: katoen, vlas, wol, natuurlijk leer.

Moderne modellen houden zich niet bepaald aan de canons van het nationale kostuum. Er is een afwijking van de acceptabele lengte van de rok. Vroeger was het gebruikelijk om rokken te dragen die niet hoger waren dan de hoogte van een bierpul van de grond. Rokken hebben nu een chaotische lengte, maar ze zitten nog steeds onder de knie. Sommige moderne outfits worden aangevuld door nationale kenmerken, mengen, ze personifiëren de continuïteit van generaties.