Chuvash nationaal kostuum

Het nationale kostuum van Tsjoevasj weerspiegelt de geschiedenis van de ontwikkeling, klimatologische omstandigheden van het bestaan ​​en het figuratieve denken van de etnische groep van Chuvash.

Een grote rol in de vorming van het kostuum werd gespeeld door de verblijfplaats van de Chuvash, die de details van de kleding van hun buren leende. Het rijtuig van de Tsjoevasj (viryal) van het Cheboksary District was vergelijkbaar met het pak van de Finno-Oegrische volkeren van Rusland - de Mari vanwege de beknoptheid van de structurele elementen. Franjes werden gebruikt in de jurk van het lagere niveau Chuvash (Anatri) naast de Tataren, de hoofdkleur van het schort was rood. Op handdoeken en schorten was er decoratief borduurwerk gehaakt met draden van blauw, groen en geel.

Er is een verband tussen het kostuum van de Tsjoevasj van de Samara-regio en het kostuum uit Mordovië, uitgedrukt in de gelijkenis van de hoofdtooi van de surpan en de borstplaat en het gebruik van kleuren die niet kenmerkend zijn voor het kostuum van de Xuvise Chuvash. - lichtgroen, roze en geel.

Het pak vertelde over de status, burgerlijke staat, eigendomsstatus, leeftijd van de eigenaar.

Een van de primaire kleuren die in de kostuums werd gebruikt, was wit en symboliseerde heilige zuiverheid. Het witte shirt moet tijdens vakanties worden gedragen. Rood in combinatie met wit werd ook beschouwd als een symbool van zuiverheid, daarom werd het vaak gevonden in de motieven van traditionele kleding. Rood symboliseerde het leven, alle naden op kleding waren bedekt met een lint van deze kleur.

In de XIX eeuw. Chuvash gebruikte homespun motley in de productie van kleding - een weefsel van veelkleurige draden. In de kleding van haar begon te vestigen voor vakanties en veldwerk. Dit veroorzaakte ontevredenheid met de oudere generatie en in sommige gevallen, bijvoorbeeld tijdens de bloei van rogge, was er een strikt verbod op het dragen van kledingstukken van spikkels. Het niet naleven van het verbod voor de overtreder werd gestraft door 41 emmers koud water over hem te gieten.

Tot 1850 produceerde de Tsjoevasj stoffen en maakte ze plantaardige verfstoffen thuis. Het verven van het garen kostte veel tijd, dus de hoofdkleur van het pak bleef onpraktisch wit. En nauwelijks Anatri verscheen aniline kleurstoffen, die het verven van het garen vergemakkelijkt, de productie van pestrya begon. In 1850 hebben haar outfits praktisch witte gewaden vervangen. In de pakken van viryal plaagdier niet gebruikt.

Wit overhemd Kepe was aanwezig in de vrouwelijke en mannelijke versie van het pak. De snit was simpel - hennepdoek werd dubbelgevouwen, inserts en wiggen werden in de zijwanden genaaid, waardoor het shirt naar beneden werd verlengd. Smalle en rechte mouwen van 55-60 cm lang werden genaaid met een shirt onder een hoek van 90 graden, en een vierkante kruisje werd genaaid in de mouw voor bewegingsvrijheid.

Damesoverhemden werden ongeveer 120 cm lang gesneden met een centrale opening op de borst, en herenoverhemden - 80 cm ook met een split op de borst, maar aan de rechterkant.

Damesoverhemden geborduurd aan de linker- en rechterkant van de sleuf op de borst, op de mouwen, langs de naden en de zoom. De basiskleur van het borduurwerk was rood en de contouren waren versierd met zwarte draden. In het borduurwerk kwam over gele, groene en, minder vaak - donkerblauwe kleur. Borduurwerk op de borst werd gemaakt in de vorm van rozetten en ruiten.

Het complexe asymmetrische motief van borduurwerk was aanwezig op de overhemden van getrouwde vrouwen. De zoom werd bescheiden en ritmisch geborduurd - strepen van verschillende maten, geometrische patronen en strepen wisselden elkaar af.

Legguards gedragen op weekdagen en op feestdagen.Bij hun vervaardiging gebruikten ze draden van zijde en wol, geborduurde figuren die op bomen, bladeren, bloemen en gebruikte strepen leken. De slobkousen waren versierd met een rand van bruine (of blauwe) kleur, die levendigheid gaf aan het kostuum tijdens de beweging.

Het kostuum van het meisje leek bescheiden, er zat een klein borduursel in, er waren geen borstpatronen (kezke), geen mouwpatronen en schoudervullingen op het shirt. Men geloofde dat een onopvallende, maar nette jurk sterker de nadruk legt op de schoonheid en charme van een jonge vrouw.

Hoofddeksel - Surpan, Masmak, Hushpa, Pus tutri, gedragen door vrouwen in het huwelijk. Het hoofddeksel van een jonge vrouw heette tukhy.

In het kinderkostuum waren er geen statische versieringen en luxueus borduurwerk. De shirts waren eenvoudig, van katoen of linnen, de broek voor kleine kinderen was genaaid met een halslijn, de broek voor oudere kinderen had geen halslijn. Ook naaide jurken en schapenvachtjassen.

De elegante kleding van de meisjes was eenvoudig: ze waren versierd met kant-en-klare tape die op de zoom was genaaid, of met een eenvoudig patroon. Eenvoudige sieraden gemaakt van kralen en vlecht werden op het hoofd gezet. Oudere meisjes konden geborduurde kralenjuwelen dragen (sarah), vastgemaakt aan de achterkant van de riem.

De kraag van het jongensoverhemd was versierd met een monofonisch ornament.

Het mannenpak bestond uit een Kepe-shirt, een broek (yem), laarzen, vilten laarzen, een hoed en een hoed. Het was veel bescheidener versierd met borduurwerk dan vrouwelijk, maar het decor was zwaarder. Tekenen van de hemel op zijn schouders, vuur op zijn borst benadrukten mannelijkheid en betekenis.

Badjas van huishoudelijk doek van witte kleur heette shupar. Daarop waren geborduurde tekenen van vuur en gebruikte zijden strepen. Het borduurwerk bevond zich op de borst, schouders, rug, mouwen, zoom, maar het ornament kopieerde bijna niet het ornament van het vrouwelijke kostuum. Borduurfiguren afgebeeld paarden, planten, menselijke handen. Er werd speciale aandacht besteed aan de kleurrijke achtergronden van de backspin en op de mouw werd een bord op de rand van werelden geborduurd.

Mannenpak werd aangevuld met stoffen hoeden met rand, bontmutsen selek. Borduurwerk op hen beeldde meestal de zon en de sterren af.

De jonge jongens droegen een sjaal op hun schouders, als een symbool van het feit dat de bruid was gekozen en dat de bruiloft spoedig zou plaatsvinden. Het meisje paste al haar vaardigheden toe op het maken van een hoofddoek en gaf het aan een vriend, en accepteerde een huwelijksaanzoek. Sjaalbruidegom gezet tijdens het huwelijk.

Het gewaad van de bruid was geborduurd met kralen, schelpen en munten in de vorm van geometrische patronen, en de hoed was bijzonder rijk versierd.

Het overhemd, de schort en de bovenkleding van de bruid waren versierd met borduurwerk. De bruid droeg ringen, armbanden, nek-, borst- en middelhangers, een tas en een kleine spiegel. Alle gewaden hadden een gewicht van ongeveer 15 kg.

Een belangrijk detail van het trouwpak was een grote witte deken - perchenchek, versierd met borduurwerk langs de randen. De toekomstige vrouw op de bruiloft was enige tijd onder hem en toen werd de perchenchek eraf gehaald en was de bruid gekleed in de jurk van een getrouwde vrouw.

De bruidegom droeg een geborduurd shirt en een kaftan, een brede blauwe (of groene) riem, laarzen, handschoenen, een bontmuts met een munt op zijn voorhoofd.

Dameskostuum omvat hals-, schouder-, borst- en middelversieringen. Eens hadden ze de functies van amuletten en talismannen, maar na verloop van tijd begonnen ze eenvoudig de leeftijd en sociale status van de eigenaar aan te duiden. Bijvoorbeeld, hoe moeilijker en gevarieerder het hacken was, hoe welvarender de eigenaar werd geacht.

De schone seks droeg zilveren sieraden met kralen (shulkeme). Vrouwen versierden zichzelf met het ama-borstschild, waarvan de borstplaat van de pushok (waarvan het onderdeel zich aan de achterkant bevond) een variant was.

Ook versleten decoratie versierd met zilver en kralen over de schouder tevet. Vrouwen vulden hun trouwkleding en meisjes aan - een feestelijk beeld. Het ornament van de meisjes was een uca-ketting met een canvas of lederen basis geborduurd met kralen, kralen en munten.

De versiering van een getrouwde vrouw - de ketting is droog - bestond uit een dik raster met kralen van verschillende groottes en genaaide munten.

In het dagelijks leven droegen viry's bastschoenen, geweven van lindenbast (zapata) met zwarte onuchami en Anatri - met witte kousen (tala calch). Tijdens vakanties droegen ze leren laarzen of schoenen en droegen viryals hoge laarzen, die tot een accordeon werden samengevoegd. In 1900 werden hooggerande leren laarzen gemaakt voor vrouwen. Valenki werden gebruikt als winterschoenen.

Aan het begin van de twintigste eeuw. vanwege de massaproductie van kleding, werd het nationale kostuum naar de tweede plaats gedegradeerd. Maar in de dorpen, heeft het kostuum zijn relevantie vandaag als een kledingstuk voor vieringen en ceremonies behouden. Het wordt actief gebruikt in concertactiviteiten als kleding voor uitvoeringen door folkloregroepen.

Tegenwoordig kopiëren kledingontwerpers tegenwoordig geen traditionele klederdracht, maar gebruiken ze associatieve afbeeldingen en elementen om de details van traditionele patronen uit te leggen en de waarde van handgemaakte kleding over te brengen tijdens het maken van het kostuum.