Azerbeidzjaans nationaal kostuum

Azerbeidzjaans nationaal kostuum is een zeer mooie outfit die alle nationale details van de mensen weerspiegelt. In het proces van het maken van een pak heeft veranderingen ondergaan, evenals zijn land. Het nationale kostuum is onderscheidend en mooi. Elk detail erin is een specifiek symbool.

Mensen leerden om hun kleren te maken in zeer verre tijden. Gevonden archeologische opgravingen op het grondgebied van Azerbeidzjan duiden op de aanwezigheid van dit vermogen drieduizend jaar geleden voor Christus. e. Vervolgens werden bronzen naalden en breinaalden, gouden sieraden, kleiservaten in de vorm van schoenen gevonden. Dit alles spreekt al over de vaardigheden van mensen en de ontwikkeling van cultuur in die tijd.

In de 17e eeuw na Christus werd Azerbeidzjan beschouwd als een van de belangrijkste gebieden voor de productie van zijde. Stoffen waren beroemd om hun schoonheid, patronen. Sjaals en andere dingen zijn gemaakt van verbazingwekkende schoonheid.

Zoals in elk nationaal kostuum, zijn er een aantal kenmerken inherent aan Azerbeidzjaan die alleen voor hem inherent zijn.

De kleuren worden gedomineerd door felrode sappige tinten. En zelfs de trouwjurk, naait de bruid het uit rood. Voor Azerbeidzjaan is rood een symbool van welzijn en geluk. Het woord "Azer" zelf is vertaald uit het Arabisch als vuur.

Jonge meisjes gaven de voorkeur aan jurken met heldere en bontachtige stoffen versierd met verschillende gouden patronen. Op deze manier waren ze zo anders dan Georgische en bergvrouwen die liever kleren in donkere kleuren droegen. Daarom zijn de felle kleuren een onderscheidende eigenschap van het Azerbeidzjaanse nationale kostuum.

Het materiaal voor de vervaardiging van kostuums was divers, zowel bij de productie als bij de import. Aan de plaatselijke was zijde, die ze heel lang leerden doen. Voor kleding voor elke dag gebruikt vlas, wol of chintz. Rijke mensen konden kleding dragen van duurdere stoffen - fluweel, zijde, fijne stoffen en tirme.

Afwerkingskleren konden van de eenvoudigste outfit een duur en rijk uitziend pak maken. Craftswomen met behulp van borduurwerk met kralen, gouden en zilveren draden, vlechtwerk, dunne veters creëerde een echt kunstwerk. Meestal versierde randen van kleding, mouwen, planken kaftans. Vrijetijdskleding was gedecoreerd met heldere markante lijnen.

Ze gebruikten munten van edele metalen als sieraden die door hele generaties konden worden verzameld.

Mannen, Azeri, droegen een hemd, een broek en een beshmet in de taille, bij koud weer werd een laag schapenvacht van boven gedragen. Een van de dingen in het pak van een man, Circassian, viel eruit. Circassian op de top van een shirt verscholen in een broek, laarzen en een hoed op zijn hoofd - zo zag een echte man in Azerbeidzjan eruit. In de loop van de tijd hebben de Kozakken van Terek en Kuban dit beeld van de mannen van de Noord-Kaukasus overgenomen.

In een Circassiaans lichaam dat zich om een ​​lichaam wikkelde, zag een blanke krijger er erg mooi uit op een paard - brede schouders, slanke taille en slank gespierd lichaam. Omcirkeld versleten met knopen, met omgeslagen mouwen. Op de borst zijn speciale zakken - gazyrnitsy. Er werden gasvormige buizen in geplaatst, waarin er buskruit was voor precies één opname, of er vormden kogels. De grote omvang van de zakken hielp om wonden te voorkomen bij het aanvallen van een tegenstander. In de loop der tijd hebben de gazyrnitsy hun directe doel verloren en zijn ze een element van decoratie geworden.

Verplichte attribuut van het pak was een riem, die koude wapens hing.De hoofdtooi was een hoed van schapen of astrachan.

Het vrouwenkostuum bestond uit een hemd, waarvan de mouwen tot de bodem uitliepen, een korte kaftan en een lange pluizige rok. Al deze dingen waren geborduurd en versierd met verschillende decoraties - gouden draden, verschillende patronen, kostbare munten. De jurk was van een lichte stof genaaid, meestal rood.

Caps van verschillende vormen, caps, sjaals van verschillende kleuren en maten werden op het hoofd van de vrouw gelegd. Ongehuwde meisjes bedekten hun hoofd met een hoed als een kalotje, versierd met kralen of zijde. Getrouwde vrouwen bonden een paar sjaals op het hoofd, zo een hoed werd dingya genoemd.

Ze droegen sokken of kousen op hun voeten, die van verschillende patronen waren. Ze werden door de vrouwen zelf gebreid, gemaakt van wol of katoenen draad. Patronen op kousen leken op patronen op tapijten.

Schoenen voor vrouwen waren schoenen zonder de rug, met een spitse neus en een kleine hak. Ze werden gedragen in het warme seizoen. En in de winter te voet werd de ongelooide huid - charyg aangetrokken.

Mannen droegen charyg op het platteland, en in de stad schoenen, schoenen zonder rug of laarzen.

Accessoires dienden als verschillende decoraties. Ze werden gedragen door meisjes vanaf 3-4 jaar, eerder als een talisman tegen het boze oog. En voor het huwelijk had het meisje al een hele verzameling sieraden verzameld. Het dragen van hen was niet altijd toegestaan. Het was verboden om sieraden te dragen in de dagen van een religieuze ceremonie, gedurende 40 dagen na de dood of de bevalling. Oudere vrouwen konden alleen bescheiden oorbellen en een paar ringen dragen. Het verschil tussen de rijken en de armen was niet al te opvallend, ze waren vergelijkbaar in type. De rijken aan juwelen hadden edelstenen, ze konden moeilijker uit te voeren zijn.

Vóór het huwelijk droegen de meisjes helemaal geen riem. Op de bruiloft gaven de ouders van de bruid haar de eerste riem - Kemer. Daarna begon de vrouw een riem te dragen, ze hebben haar gehuwde status al in de samenleving getoond. De riem was versierd met munten en vastgemaakt met een grote gesp aan de haken.

Nu, in de straten van Azerbeidzjan, worden mensen gevonden die niet langer gekleed zijn in nationale kostuums. Ze werden gedragen tot ongeveer de 20e eeuw, en op het platteland een beetje langer. Maar je kunt ze zien in theatervoorstellingen, musea.

Maar op dit moment werd het idee van een bloeier, lange rok, bovenkleding, vergelijkbaar met dingen uit het Azerbeidzjaanse nationale kostuum, door veel Europese ontwerpers als basis genomen. Daarom, als je zulke dingen in Italiaanse kleding ziet, wees dan niet verrast. Lokale ontwerpers in Azerbeidzjan beginnen ook een terugkeer naar hun cultuur in de mode.