Nationaal Udmurt-kostuum

Het nationale Udmurt-kostuum is voor de eigenaar een soort omhulsel dat beschermt tegen externe problemen. De allereerste kleding van de Udmurts had een stijl die sterk leek op moderne tunieken. Het materiaal voor het naaien van kleding werd met de hand geweven: vlas werd gebruikt in het noorden, en hennep in het zuiden. Bezetting door veehouderij maakte het de Udmurts mogelijk om schapenwol als grondstof te gebruiken, waaruit wollen weefsels werden geweven. De traditionele korthaar South Udmurt is een hemd of een gewaad dat is genaaid van handgeweven wollen stoffen.

Het kleurengamma van het nationale Udmurt-kostuum bestond uit wit, grijs, oker, bruin, rood en indigo. Kleurstoffen werden verkregen uit mineralen en planten, en na verloop van tijd begonnen de Udmurts aniline kleurstoffen te gebruiken, geïmporteerd door de Turken die handelden met Udmurtia. Opgemerkt moet worden dat in de noordelijke gebieden van Oedmoertië slechts twee opties werden gebruikt: wit en grijs. In het zuidelijke deel waren de kleuren meer gevarieerd en verzadigd, wat samenhangt met de locatie van de handelsroutes, die veel meer in het zuiden lagen dan in het noorden. Opmerkelijk is het feit dat, vaak, de hele straat in rode of groene kleding kan lopen die van dezelfde stof is genaaid.

Het uiterlijk van satijnen en zijden stoffen bleef niet onopgemerkt door Udmurt-meesters. Er werden prachtige overhemden en jurken van gemaakt. Meisjes die niet alleen konden weven en naaien, maar ook een goede smaak hadden, konden met recht modeontwerpers worden genoemd. Bij het maken van een pak markeerden ze het met een speciaal label: een aantal draden (chuk). Andere meesters konden een kostuum kopiëren, maar ze moesten aangeven wiens uitvinding het was.

Het is vermeldenswaard dat het kind tot bepaalde jaren niet zijn eigen kleding had. De kleding van de eerste baby is het overhemd van de moeder, als het meisje werd geboren en de vader, als de jongen werd geboren. Tot bijna de leeftijd van drie, droegen kinderen oudere kleren. Er wordt aandacht besteed aan het feit dat dit om economische redenen helemaal niet werd gedaan, maar omdat versleten en gewassen kleding vele malen veel zachter is dan nieuwe.

Na verloop van tijd begon het nationale Udmurt-kostuum weg te geraken naar de achtergrond. Geleidelijk homogene stoffen begonnen te worden vervangen door fabrieksstoffen. Het gebeurde in de naoorlogse jaren, toen ze begonnen te betalen voor arbeid in echt geld, en niet productie. Handmatig werk gedurende deze periode was niet meer in trek en werd beschouwd als een teken van gebrek aan rijkdom in het gezin. Desondanks zijn in veel Udmurt-huizen handgeweven doeken bewaard gebleven, die nu hun vroegere waarde hebben herwonnen.

Mannelijk Udmurt-klederdracht leek erg op het Russisch. Het bestond uit een wit of later van een kleurrijk canvasoverhemd tot de knieën (kosovorotka), dat werd opgepakt door een geweven riem met prachtige patronen of een riem. Symbolen met betrekking tot de bezetting zijn geborduurd op herenoverhemden. Op vakantie en voor gebed droegen ze een brede regenbooggeweven puto-riem en een broek met lange benen, die meestal werden genaaid van blauwe naar witte strepen. In de winter droegen mannen kaftans, die in de vakantieversie tot op de taille waren gesneden en verzameld en in het dagelijks leven - ongesneden en zonder assemblages, maar passend.

Het belangrijkste kenmerk van het vrouwelijke Udmurt-kostuum is de gedetailleerde verschillen, afhankelijk van of de vrouw in het noorden of in het zuiden woont.

Het nationale kostuum voor vrouwen van de noordelijke Udmurka is in de regel niet compleet zonder een tuniekachtig overhemd (derem), een verwijderbaar slabbetje met borduurwerk (kabachi), een slingerend gewaad (korthaar), een geweven of geweven riem en een schort zonder borst (azkyshet). Een slabbetje met borduurwerk kan een feestelijke gelegenheid hebben, voor dagelijks gebruik en voor ceremonies. Zijn benoeming bepaalde het karakter en de rijkdom van het borduurwerk. De bruiloft slabbetje was versierd met een achtpuntige ster (Tolez). In de regel werd de kleding van linnen linnen en van rode draden genaaid.

De nationale kleding van de zuidelijke Udmurka was gemaakt van kleurrijke stof. Witte outfits werden alleen gebruikt voor bruiloften. Een van de varianten van het zuidelijke kostuum is een dress-a-line met versmalde mouwen. Een mooie brede kraag is aan de onderkant van de jurk genaaid. De kist is versierd met een verwijderbaar slabbetje met zilveren munten. In een ander ontwerp is het een kleurrijk shirt, met schuine laterale wigvormige details genaaid aan de centrale stof, mouwen met wiggen en vierhoekige hoekplaten, en een kleine standaard kraag in zo'n pak werd vastgemaakt met een haak of knoop.

Tijdens hun eerste zwangerschap droegen Udmurt-vrouwen een rode jurk in een kooi. Mensen zeiden dat hoe meer cellen, hoe meer kinderen de toekomstige moeder zal hebben. Eigenaardige amuletten met patronen werden noodzakelijkerwijs geborduurd op het schort. Deze uitrusting was vrij ruim gesneden en anderen konden heel lang niet raden dat de vrouw in positie was.

Het hoofddeksel van een Udmurt-vrouw kon vertellen over haar burgerlijke staat. In de maagdelijkheid droegen jonge Udmurts ronde of ovale hoeden gemaakt van canvas (Takya), die waren afgezet met katoenen doek, kralen en munten. Ook bedekten de meisjes hun hoofd met kumcha of canvas hoofdbanden versierd met borduurwerk, linten, glitter en sjaals. In een ander type jurk was er een hoofdband met een volumeboog gemaakt van een sjaal.

Vrouwen die al getrouwd waren, die in het noorden woonden, naast sjaals en hoofdbanden, bonden een handdoek met borduurwerk en de zuidelijke Udmurts droegen een hoofdband, die versierd was met kralen en munten, een hoofddoek, een kegelvormige Aishon en een syleksprei. De patroonuiteinden van de handdoek speelden de rol van een achterdecoratie. Dameskleding voor feestelijke festiviteiten was versierd met kralen, munten, schelpen, waaruit kettingen en oorbellen waren gemaakt.

Casual schoenen voor mannen en vrouwen dienden bast schoenen. Vrouwen droegen ze op kousen en sokken met gebreide patronen, terwijl mannen ze onder bastschoenen droegen. Schoenen, die vrouwen tijdens vakanties droegen, waren schoenen, mannen speelden deze rol in laarzen. In de winter waren zowel heren- als damesschoenen gevoelde laarzen.

Noord-vrouwenkostuum bestaat uit een jurk uit één stuk met kraag en borduurwerk met lange mouwen. Een lichtgekleurde linnen kaftan met franjes wordt op de jurk gelegd en een nationale geborduurde schort op de kaftan. Hoofdband en nek van de jurk zijn versierd met metalen vlechtwerk.

Zuidelijk dameskostuum, bestaande uit een geruite jurk uit één stuk met vlechtwerk, ruches onderaan en lange mouwen met lange mouwen, is gemaakt in de traditionele volksstijl. Over de jurk is er een gewone caftan gesneden langs de taille en met een gesp, afgezet met vlecht. Een schort met traditioneel borduurwerk en een monist wordt op de kaftan gelegd. Het hoofd is versierd met een hoge hoofdtooi.