Armeens nationaal kostuum

Het nationale kostuum is een soort kroniek, die ons door de eeuwen heen vertelt over de manier van leven van de mensen, haar geschiedenis en ziel. Volgens de stoffen, snit en kleding kan men oordelen over de klimatologische en geografische omstandigheden, de sociale, religieuze structuur en economische ontwikkeling van de mensen. Je kunt zelfs begrijpen welke uitdagingen hij zag. Wapens zijn bijvoorbeeld altijd al een integraal onderdeel geweest van het Armeense nationale kostuum. En de reden hiervoor was een hectisch leven in de Kaukasus.

Het Armeense volk is erg oud. De geschiedenis begint in het eerste millennium voor Christus. Over het algemeen is hij drieduizend jaar oud. Historici geven hetzelfde bedrag aan het nationale kostuum. Het traceren van de ontwikkeling ervan is niet moeilijk. Bronnen genoeg bewaard. Hier en archeologische materialen en beschrijvingen in oude boeken en gravures, en zelfs oude sculpturen, bas-reliëfs van tempels.

De complete set vrijetijdskleding van de Armeense vrouw bestond uit een halav-shirt, een pokhan-broek, een arkhaluh-topjurk en een apog van een geur. Op feestdagen is er nog een "mintan" jurk aan deze set toegevoegd.

Het Halav-shirt was lang. Aan de zijkant werden wiggen met een schuine snede genaaid. De mouwen van Halav waren recht en de hals was rond. De incisie is gemaakt op de borst. Onder het shirt droegen ze een broek. Ze waren in de regel rood en van katoen genaaid. Broek versierde de enkels met borduurwerk.

Over het shirt en de broek dragen ze de jurk "arkhaluh". Het had insnijdingen aan de zijkanten. Mintana - een feestelijke topjurk - werd op dezelfde manier gesneden als arkhaluh. Maar de mintana had geen bezuinigingen. Ze omzochten een pollak met een lange sjaal, die van zijde was gemaakt. De mouwen werden afzonderlijk op kleine knoopjes in de vorm van ballen vastgemaakt of aan een koord vastgemaakt. De randen van de mouwen waren afgezet met vlechtwerk.

De hoofdtooi speelde een speciale rol. Hij droeg informatie over de sociale status van vrouwen. De meisjes vlechtten vele vlechten, waarin ze wollen draden van dezelfde kleur als hun haar weefden. Zo werden ze verlengd en visueel verdikt. Een kleine vilten hoed werd op het hoofd gezet. Aan haar waren op speciale kettingen ornamenten bevestigd in de vorm van bladeren, ringen, beentjes en meer. Toen een vrouw trouwde, veranderde haar hoofddeksel. Nu voelde hoed gedecoreerd met edelstenen en parels. Als de familie armer was, dan kleine bloemen genaaid van zijden stoffen. Toen de vrouw naar buiten ging, legde ze een grote hoes over de hoofdtooi, die was afgezet met een rand. Als de vrouw jong was, was het borduurwerk wit en als de ouderen blauw waren.

Kleine kinderen die nog geen jaar oud waren, waren gekleed in een eenvoudig shirt. Na een jaar werd arkhaluk aan het shirt toegevoegd. Vaak werd het te lang gemaakt, waardoor het kind niet kon kruipen en vrijuit kon lopen. Dit is gedaan om het gemakkelijker te maken om het kind bij te houden.

Tot zeven jaar werden jongens en meisjes samen grootgebracht en nadat ze gescheiden waren. Over het algemeen had het kinderkostuum geen significante verschillen van een volwassene. Zijn eerste volwassen arhaluh-jongen droeg op 10-12 jaar.

Kinderkleding, evenals volwassenen, werd geborduurd. Borduren voor haar was van bijzonder belang. Vaak gebruikte kruisjes en soortgelijke elementen. Ze moesten het kind beschermen tegen boze geesten, tovenaars en alle onreine dingen.

Het pak van de Armeense man bestond uit een hemd, een broek, een broek en een kaftan. Zijde- of calicostoffen werden gebruikt voor het naaien van het shirt. Ook had het shirt een lage staande kraag, die aan de zijkant werd vastgemaakt. De broek was gemaakt van katoen of wol en omgord met een brede riem. Een portefeuille en een dolk werden eraan vastgemaakt.

Oost-Armeniërs zetten, net als vrouwen, "aralukh" bovenop alles. Alleen hij was korter dan het vrouwtje en bereikte de knieën. Westerse Armeniërs droegen geen araluh. In plaats daarvan droeg hij een vest - "elak". Ze droegen een kort jasje over de top van de eland. Haar mouwen waren single cut. Zo'n jas had geen sluitingen en werd "bachkon" genoemd. Alle kleding had heel mooi borduurwerk.

Vaak was de kleurkeuze voor de kleding van Armeniërs afhankelijk van het gebied waar ze woonden. Ergens prefereerde rode kleur, ergens wit. Ook worden gebruikt blauw, paars en groen.

De keuze van stoffen, evenals kleuren, was enorm en afhankelijk van de plaats. Katoenen doeken en zijde werden gebruikt voor ondergoed, stoffen, wol, satijn en zelfs brokaten voor de bovenste stof.

Mannelijke arkhaluh werd uitgeknipt met een afgesneden rug. In de taille ging ze naar de vergadering. Soms wordt de achterkant uit meerdere wiggen gesneden. Naai het bovendeel en de voering met een naad.

De onderste herenbroeken ("vartik") zijn gemaakt met een brede insteekbare strip. Vaak was deze band breed genoeg en daarom was de lengte van de broek gelijk aan de breedte.

De vrouwelijke arkhaluh had ook een bezuiniging en een mooie lange halslijn op de borst. Van opzij werden sneden gemaakt die van de zoom naar de taille liepen. Hierdoor waren er drie verdiepingen: twee aan de voorkant en een aan de achterkant.

Trouwkleding in de traditionele samenleving verschilde alleen in die arkhalukhs die waren genaaid van duurdere stoffen. Een andere was de kleur van bruidskleren. Sokken moeten bijvoorbeeld in rood worden gemaakt, wat als beschermend werd beschouwd. Een belangrijk onderdeel van de trouwjurk waren zilveren riemen. Hun pasgehuwden werden gepresenteerd door de ouders van de bruid tijdens de bruiloft. Eerder was een deel van de trouwjurk een schort van dure stoffen, die waren geborduurd met gouden draden. De trouwjurk was versierd met borduurwerk.

Vaak werd het borduren op bruidsjurken gedaan in rood-groen. In dit geval symboliseerde groen de lente, de jeugd, een nieuwe generatie.

Armeense hoeden zijn erg divers. Herenhoeden gemaakt van bont, doek, vilt. Westerse Armeniërs gaven de voorkeur aan hemisferische wollen mutsen.

Dameshoeden waren ook anders en complexer. Vaker droegen vrouwen een hoedje als een fez, waaraan vele ornamenten hingen. Getrouwde vrouwen bedekten zo'n hoed met zakdoeken die de nek moesten bedekken. Het onderste deel van het gezicht was ook bedekt met een witte zakdoek. Daaroverheen nog een kleur. Vaker was hij rood of groen. In de aanwezigheid van een man moest een vrouw altijd haar haar verbergen, zodat ze haar hoofdtooi alleen kon uitdoen als geen van hen thuis was.

Westerse Armeniërs gebruikten verschillende hoofdbanden. Ze waren gemaakt van hout en omhuld met fluweel en parels. Meer velgen gemaakt van papier-maché, dat ook velours omhuld is.

De Armeniërs gebruikten de zogenaamde drie als schoenen. Ze waren gemaakt van ruwe huid. Shod drie op speciale wollen sokken "gulp". Vrouwen droegen slippers met scherpe neuzen en droegen ook sokken.

Vandaag heeft het Armeense nationale kostuum zijn tweede ontwikkeling gekregen. Een aantal beroemde Armeense ontwerpers brachten niet alleen de traditionele Armeense trouwjurk terug, maar ook vele elementen van snit, ornamenten en ornamenten. Ze gebruikten trouwens museumcollecties als inspiratiebron.

De bekendste sieraden was Arpi Avdalyan. De ontwerper Arevik Simonyan, de eigenaar van het merk Kivera Naynomis, vult haar modellen op vakkundige wijze aan met traditionele kettingen en armbanden. Nationale modellen worden ook gebruikt voor hun modellen door ontwerper Gevorg Shadoyan.